when we both young

จูฮอนกดริมฝีปากลงบนปากเล็ก เม้มปากบนและล่างไปช้าๆ กดนวดไปจนริมฝีปากปวดหนึบ เอมไม่ยอมเปิดปาก ทั้งคู่ปล่อยลมหายใจร้อนรดใบหน้ากันไปมา ดูเหมือนว่าเอมจะไม่ยอมเปิดปากง่ายๆ ฝ่ามือหนาสอดไปใต้เสื้อบาง นวดคลึงเอวบางและเลิกเสื้อขึ้นจนเห็นยอดอก จูฮอนลากลิ้นลงมาดูดดุนยอดอกสีหวาน ตวัดเรียวลิ้นจนตัวใต้ร่างเกร็งไปทั้งตัว

"อ๊ะ จูฮอน.." มือนิ่มผลักไหล่ของจูฮอนออกเมื่อปลายลิ้นร้อนกำลังไล้วนอยู่บนแอ่งสะดือของเขา

"เอม อย่าครางดิ" จูฮอนบอกเสียงต่ำ ดึงกางเกงของเอมและตัวเองออก ความใหญ่โตของจูฮอนทำเอาเอมต้องเบี่ยงหน้าหนี

จูฮอนมองเอมที่นอนผวาไปทุกครั้งที่ไม่ว่าเขาจะแตะลงส่วนไหน เอมกลัวเกินกว่าที่จะทำแบบนั้นได้ จูฮอนค่อยๆประกบริมฝีปากลงไป ส่งเรียวลิ้นร้อนเข้าไปกวาดเอาความหวาน อ่อนโยนเท่าที่จะทำได้ 

เสียงจูบเฉอะแฉะดังขึ้นเรื่อยๆ คนเบื้องบนกระตุกเล็กเมื่อมือเล็กกำลังรูดรั้งแกนกายของเขาอยู่ ใบหน้าขึ้นสีของเอมทำเอาจูฮอนสติเลือน ปากแดงเจ่อนิดๆ แก้มขึ้นสี และตาที่มองมาที่จูฮอนหวานเยิ้มแบบนั้น 

ขี้ยั่วจริงๆ..

"คือ..ย่าสอนเรามา.." คนตัวเล็กพูดเมื่อในมือก็กอบกุมความแข็งขืนสู้มือเอาไว้ จูฮอนพิงหัวเตียงโดยที่มีแมวน้อยตัวเล็กๆกำลังเล่นสนุกกับเขาอยู่ในหว่างขาแข็งแกร่ง

"สอนแบบนี้ด้วยหรอ อึก.." จูฮอนมองคนตัวเล็กส่งปลายลิ้นมาแตะๆเหมือนยังไม่กล้า และเปลี่ยนจากที่แตะๆก็เป็นลากลิ้นนุ่มเลียไปมา "เอม.. ทำไมเธอแม่ง"

"หืม" จูฮอนอยากจะจับคนขี้ยั่วมากดลงเตียงแล้วทำให้ร้องสุดเสียงก็ตอนที่เจ้าตัวขานและเชยตาขึ้นมามองเขาทั้งๆที่ปากก็ยังครอบครองตัวเขาอยู่แบบนี้

"ขี้ยั่วจังวะ.. ทำไม่เป็นจริงปะเนี่ย เห้ย.. เดี๋ยว ช้าๆดิ เอมเธอแม่ง อ่าเจ็บบบ!!" ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กเขินหรือไม่พอใจที่ได้ยินว่าขี้ยั่ว พอได้ยินก็นวดคลึงมากขึ้นจนจูฮอนปวดหนึบ รูดรั้งความเป็นชายขึ้นลงด้วยความอ่อนโยนจากกระพุ้งแก้มและเรียวลิ้น แอบแกล้งด้วยการใช้เขี้ยวเล็กขบลงไปเบาๆ

"อ่าออนเอาอา" เสียงอู้อี้ดังขึ้นจากปากเล็กที่ยังไม่คายแท่งร้อนออกมา ความเด๋อทำเอาจูฮอนอยากจะดึงเพื่อนตัวเล็กมาหยิกให้แก้มเขียว

"พูดชัดๆสิ คายก่อนก็ได้" 

"ย่าสอนเรามา" เหมือนจูฮอนจะประเมินเอมต่ำไป ทำไมทุกท่าทางมันดูขี้ยั่วไปหมด ดูอย่างตอนนี้สิ น้ำใสจากปากเอมมันเคลือบแกนกายเขาอยู่ มันจะไม่อะไรเลยถ้าเอมไม่แลบลิ้นแล้วเส้นใสๆของน้ำมันเชื่อมตรงปลายลิ้นกับแกนกายของเขาไปด้วย

"เธอแม่ง.." 

จูฮอนพึมพำและพาร่างน้อยกลับไปนอนกับเตียงเหมือนเดิม กดจูบและฝังเขี้ยวลงไปบนเอวบางเล็กๆพอให้ได้ยินเสียงอืออาจากแมวน้อย ลากไล้ฝ่ามือไปบีบเอวคอด เลื่อนลงไปจับสองขาแยกออกจากกันและส่งปลายนิ้วไปเปิดทางคับแคบ

"อ๊าาา จ..จูฮอน อื้อ! เอมเจ็บ ฮึก.." สองเรียวขาหุบเข้าหากันทันทีเมื่อเรียวนิ้วค่อยๆเข้าไปสำรวจความอ่อนนุ่มข้างใน น้ำตาใสไหลซึมลงไปกับหมอน หายใจแรงและตอดรัดมากขึ้นเมื่อจูฮอนค่อยๆขยับเข้าและออกช้าๆ

"เราเพิ่งรู้ว่าเอมตัวเล็กขนาดนี้" จูฮอนเบี่ยงความสนใจด้วยการชวนคุย โดยที่นิ้วก็ยังทำหน้าที่ไปเรื่อยๆ

"ระ เราก็ไม่รู้ว่า อ๊า..วะว่าจูฮอนจะได้เห็นเอมในภาพแบบนี้ อึก" จูฮอนจูบที่แก้มใสหนึ่งที เอมน่ารักเสมอเลย ทั้งๆที่ตัวเองเจ็บจนร้องไห้แบบนี้ก็ยังตอบประโยคยาวๆกับเขา

ตัวก็บาง ผิวก็ขาว เนื้อก็นุ่ม ดีกว่านี้ก็หมูสไลด์แล้ว เหมือนคบตอนเด็กแถมฟรีตอนโตเลยว่ะ

"จูเข้าไปแล้วนะ" เอมพยักหน้าน้อย เบ้หน้าเมื่อจูกดส่วนหัวเข้ามาในตัว ค่อยๆดันทีละน้อยจนเข้ามาจนสุด

คนตัวน้อยนอนกัดแขนเพื่อระบายความเจ็บ ความเสียวซ่าน จูฮอนกลัวแขนเอมจะได้แผลจึงจับแขนเอมออก เผยให้เห็นใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาแต่ก็น่ารักอยู่ในคราวเดียวกัน เอมน้ำตาเอ่อจนมองคนข้างบนไม่ชัด ไม่อยากร้องเลย แต่มันก็เจ็บ

"เอมเจ็บหรอ" น้ำเสียงนุ่มเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว เอมรัดเขาแน่นจนกลัวว่าถ้าเขาขยับแล้วเอมจะสลายไปคามือ "หนูเจ็บใช่มั้ย พี่ขอโทษนะ.."

สรรพนามตอนเด็กๆถูกหยิบมาใช้ จูฮอนมักจะเรียกแบบนี้ก็ตอนที่เอมร้องไห้ หรือกำลังเสียใจ ที่เรียกแบบนี้เพราะให้เหตุผลว่าเหมือนตัวเองเป็นพี่ชายที่กำลังปกป้องน้องสาวอยู่ แบบนี้เอมจะได้รู้สึกเหมือนกำลังถูกปกป้องและจะรู้สึกดีขึ้นเอง

"หนะ..หนู ไม่อยากทำแล้ว ฮึก" เอมรับจูบปลอบโยนจากจูฮอน หัวใจอุ่นฟู่เหมือนขนมปังอบใหม่ ยอมรับตรงนี้เลยว่าแอบใจแกว่งไปเหมือนกัน จูฮอนกำลังทำลายกำแพงคำว่าเพื่อนลงไปให้รู้สถานะที่แท้จริงตอนนี้ใช่มั้ยนะ ใจยิ่งเต้นแรงเหมือนจะระเบิดตอนที่ใบหน้าเราใกล้กันเพียงแค่ไม่กี่เซ็น จูฮอนเหมือนทั้งระเบิดและคนอบขนมปัง เดี๋ยวก็ทำลาย เดี๋ยวก็ให้ความอบอุ่น

"ไหนย่าสอนอะไรหนูมาอีกนะ" จูฮอนไม่ยอมตอบคำถาม คอยขยับเข้าออกช้าๆเพื่อให้เจ้าตัวได้ปรับตัว

"ฮื่อ ย่าบอก..บอกว่า ให้หนูอ้อนพี่เยอะๆ" เอมพูดพลางเกี่ยวคอคนตัวหน้าให้โน้มตัวลงมากอดคอไว้ได้

"บอกไรอีกครับ"

"บอกว่าให้หนูจูบพี่ด้วย"

"จูบหรอ อืม พอก่อน พี่จะร้องไห้แล้ว" 

"คิก.." เอมผละจูบและหัวเราะเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำให้จูฮอนสติแตก

"หัวเราะไปเถอะ"

เตียงยวบลงไปตามจังหวะรับส่งของทั้งคู่ เนื้อกายเอมขึ้นสีชมพูซับจางๆทั่วร่าง เกร็งและปล่อยไปตามความเสียวซ่านของแท่งร้อนที่เริ่มจะชินและมักทำให้ตัวเองหลุดเผลอครางไปโดยไม่รู้ตัว

เสียงครางหวานเติมเชื้อเพลิงให้จูฮอนเป็นอย่างดี ท่าทางยั่วยวนโดยไม่รู้ตัวเคลื่อนขึ้นลงตามจังหวะ มือหนายึดสะโพกมนไว้แน่น ดันเอากายเข้าจนสุดและถอนออกเกือบสุดและดันเข้าไปใหม่ตามแรงอารมณ์

"อ๊ะ อ๊าา จ จูฮอน ไม่ ไม่ .." คนตัวเล็กเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อรู้สึกถึงความแปรปรวนในร่างกาย เสียงเนื้อกระทบกัน สัมผัสแนบชิดจากเพื่อนสนิทที่ไม่เคยนึกว่าจะได้สัมผัส 

"เฮือก!/อือ.." 

น้ำนมข้นถูกปล่อยในตัวคนตัวเล็กจนหมด กดแช่ค้างไว้นานก่อนจะถอนออกมาและมองคนตัวเล็กที่นอนอ้าขา ไม่ยอมหุบเพราะเหมือนกำลังสติหลุด ท่าทางและสายตาหยาดเยิ้มมองมาทำเอาจูฮอนอยากจะทำอีกซักรอบ

"พี่.." เอมเรียกเมื่อผ่านไปสักพัก เนื้อตัวถูกคลุมด้วยผ้านวมผืนหนาจากจูฮอน หลังจากนอนสติหลุดปล่อยให้คนตัวใหญ่กว่ากอดและหอมไปทั่วตัว

"ครับหนู" จูฮอนขานข้างใบหู

"จริงๆแล้วย่าก็บอกหนูมาอีกข้อ" จูฮอนเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

"..."

"หนูลืมทำเพราะมัวแต่ร้องไห้"

"..."

"ย่าบอกให้หนูขึ้นเองด้วย เพราะลูกจะได้ดกๆ.."

"F*ck.." จูฮอนเผลอปล่อยคำหยาบออกมา ไม่ใช่เพราะไม่ชอบหรืออะไร แต่พอนึกถึงตอนที่ร่างบางๆของเอมกำลังขยับให้เขาแล้วใจก็สั่นไปแล้ว9.8ริกเตอร์..

"พี่ว่าทำพรุ่งนี้หรือวันนี้ดี.."

"วันนี้! ตอนนี้เลยหนู!" จูฮอนอุ้มคนตัวเล็กขึ้น จัดท่าทางให้ได้ที่ แต่ก็ถูกคนตัวเล็กขวางไว้ด้วยคำพูดที่ทำให้เขาแทบตายทั้งเป็น

"พี่อย่ายุ่ง! หนูทำเอง..!"

ㅡอ่านต่อที่minimoreได้เลยค่ะ

#บันทึกจูเอ็ม